Geverifieerde aankoop Beoordeeld op: 12 juni 2019 17:57

is naar The Smashing Pumpkins geweest op 11 juni 2019 in AFAS Live Amsterdam

Alles goed geregeld. Parkeren, binnenkomst en voorzieningen. Alles goed geregeld. Parkeren, binnenkomst en voorzieningen.

Geverifieerde aankoop Beoordeeld op: 12 juni 2019 17:27

is naar The Smashing Pumpkins geweest op 11 juni 2019 in AFAS Live Amsterdam

k ken de Pumpkins al sinds begin jaren 90. Vanaf het begin was er al spanning in de band, rond de vraag of het echt een band was of een one-man-show van Billie Corgan. Op het podium was er weinig communicatie tussen de bandleden. Volgens de pers beschuldigden bandleden hem ervan alle aandacht naar zich toe te trekken, en hij omgekeerd de bandleden dat ze hem alleen lieten in de studio omdat ze niet genoeg werklust hadden. Op het podium hing vooral d’Arcy, de bassiste, er een beetje bij. Er was weinig tot geen communicatie tussen haar en Billie (uit latere interviews bleek dat d’Arcy last had van stage-fright). Maar ook James verborg zich achter zijn haren. En Billie was duidelijk de dirigent. Die met het zwaaien met de nek van zijn gitaar het ritme aangaf. Buiten de concerten gingen ze ook nauwelijks met elkaar om. Billie sprak de keer dat ik hem sprak voornamelijk in ik-vorm als hij het over de band had. Hij zei dat hij ook wel makkelijk in het gehoor liggende hits kon schrijven, maar dat hij liever succesvol was met de muziek die hij werkelijk wilde maken. Waarschijnlijk is het succes te danken aan de dromerige stem van Billie, in combinatie met de mix van dromerige gitaar stukjes alla Pink Floyd en snoeiharde explosieve rifs en solo’s waarop je lekker uit je dak kan gaan. De formule bleek aan te slaan, want bij de tweede echte CD, Siamese Dream, hadden ze al een aantal hits, en met de derde CD, Melancollie and the infinite saddness, voldeden ze aan de verwachting van het grote publiek en kwam de grote erkenning. Het was ook een moment van right place at the right time, omdat Nirvana en Pearl Jam net met grunge mainstream doorbraken, en SP, hoewel de muziek niet echt Grunge is, dezelfde fans aanspraken. Helaas werd het steeds moeilijker de band bij elkaar te houden. Jimmy werd er door Billie uitgegooid nadat de pianospeler overleed aan een overdosis heroine, wat Jimmy ook gebruikte. D’Arcy en James hadden het rond diezelfde tijd ook al voor gezien gehouden na ruzie met Billie. De band was begonnen door James en Billie, op initiatief van James. Ze hadden d’Arcy via school of een concert leren kennen, en haar als bassiste erbij gevraagd. In het begin gebruikte ze een drumcomputer. Totdat Jimmy Chamberlin, de drummer, erbij kwam; die er als type niet echt bij leek te passen, in de zin dat hij minder verlegen en depressief leek te zijn, hoewel hij naderhand de grootste drugsproblemen ontwikkelde. Wat ook wel weer aangaf dat ook hij zijn demonen had waarmee hij de strijd aan moest gaan. Uiteindelijk was Jimmy de eerste die weer terugkwam. De Pumpkins bestonden weer, en gingen door met het maken van platen en touren, de bezetting opvullend voor de ontbrekende James en d’Arcy, met een aziatische uitziende gitarist en een vrouwelijke bassiste. Volgens Billie ging het schrijven hem nu makkelijker af. Hij had meer zelfvertrouwen en de liedjes kwamen makkelijker. Maar voor mij maakten deze liedjes ook veel minder impact. Als artiest wil je natuurlijk geen karikatuur van jezelf worden. Je wilt vooruit. Blijven vernieuwen. En CD’s blijven verkopen. Tijdens concerten spelen ze daarom altijd een mix van oud en nieuw. En met het toenemen van het totale repertoire waaruit gekozen kon worden werd het aantal liedjes van de top CD’s dat gespeeld werd tijdens een concert natuurlijk kleiner. Ik heb Billie in de negentiger jaren een keer of tien zien optreden. En sindsdien nog een keer of drie. Uit de teksten van de liedjes en de interviews bleek al dat Billie en de andere bandleden een aantal jeugtrauma’s meedragen. Daarbovenop komen alle relationele problemen die de band heeft gehad, drugsproblemen etc. En het feit dat Billie stiekem natuurlijk hoopt nog een CD als “Melancollie” te kunnen schrijven, maar dat het publiek hem door het vragen naar de oude nummers er alleen maar op wijst dat zijn nieuw materiaal niet aanslaat. Bij het concert van gisteren zie je dat de jaren en de dingen die hij heeft meegemaakt echt sporen hebben achter gelaten bij Billie. En dat de rest van de band er ook maar een beetje bij hangt. onder andere omdat ze met teveel muzikanten zijn, waardoor er weinig te doen is. En omdat ze er niet bij waren toen de nummers geschreven werden, waardoor ze als een soort sessiemuzikant op het podium staan, en het verschil in roem tussen Billie en de rest te groot is. Dit creëerde een ongemakkelijke sfeer. Effect: ik werd zelf ook melancholisch en oneindig triest. Ik ga naar de Pumkins en de Peppers om me weer even 18 te voelen, maar dat lukte gisteren niet echt. Volgens Billie is die tijd is echt voorbij. En ook volgens het publiek, dat voor het merendeel als een stelletje zandzakken met een smartphone het concert stonden op te nemen om het te kunnen share op social media. k ken de Pumpkins al sinds begin jaren 90. Vanaf het begin was er al spanning in de band, rond de vraag of het echt een band was of een one-man-show van Billie Corgan. Op het podium was er weinig communicatie tussen de bandleden. Volgens de pers beschuldigden bandleden hem ervan alle aandacht naar zich toe te trekken, en hij omgekeerd de bandleden dat ze hem alleen lieten in de studio omdat ze niet genoeg werklust hadden. Op het podium hing vooral d’Arcy, de bassiste, er een beetje bij. Er was weinig tot geen communicatie tussen haar en Billie (uit latere interviews bleek dat d’Arcy last had van stage-fright). Maar ook James verborg zich achter zijn haren. En Billie was duidelijk de dirigent. Die met het zwaaien met de nek van zijn gitaar het ritme aangaf. Buiten de concerten gingen ze ook nauwelijks met elkaar om. Billie sprak de keer dat ik hem sprak voornamelijk in ik-vorm als hij het over de band had. Hij zei dat hij ook wel makkelijk in het gehoor liggende hits kon schrijven, maar dat hij liever succesvol was met de muziek die hij werkelijk wilde maken. Waarschijnlijk is het succes te danken aan de dromerige stem van Billie, in combinatie met de mix van dromerige gitaar stukjes alla Pink Floyd en snoeiharde explosieve rifs en solo’s waarop je lekker uit je dak kan gaan. De formule bleek aan te slaan, want bij de tweede echte CD, Siamese Dream, hadden ze al een aantal hits, en met de derde CD, Melancollie and the infinite saddness, voldeden ze aan de verwachting van het grote publiek en kwam de grote erkenning. Het was ook een moment van right place at the right time, omdat Nirvana en Pearl Jam net met grunge mainstream doorbraken, en SP, hoewel de muziek niet echt Grunge is, dezelfde fans aanspraken. Helaas werd het steeds moeilijker de band bij elkaar te houden. Jimmy werd er door Billie uitgegooid nadat de pianospeler overleed aan een overdosis heroine, wat Jimmy ook gebruikte. D’Arcy en James hadden het rond diezelfde tijd ook al voor gezien gehouden na ruzie met Billie. De band was begonnen door James en Billie, op initiatief van James. Ze hadden d’Arcy via school of een concert leren kennen, en haar als bassiste erbij gevraagd. In het begin gebruikte ze een drumcomputer. Totdat Jimmy Chamberlin, de drummer, erbij kwam; die er als type niet echt bij leek te passen, in de zin dat hij minder verlegen en depressief leek te zijn, hoewel hij naderhand de grootste drugsproblemen ontwikkelde. Wat ook wel weer aangaf dat ook hij zijn demonen had waarmee hij de strijd aan moest gaan. Uiteindelijk was Jimmy de eerste die weer terugkwam. De Pumpkins bestonden weer, en gingen door met het maken van platen en touren, de bezetting opvullend voor de ontbrekende James en d’Arcy, met een aziatische uitziende gitarist en een vrouwelijke bassiste. Volgens Billie ging het schrijven hem nu makkelijker af. Hij had meer zelfvertrouwen en de liedjes kwamen makkelijker. Maar voor mij maakten deze liedjes ook veel minder impact. Als artiest wil je natuurlijk geen karikatuur van jezelf worden. Je wilt vooruit. Blijven vernieuwen. En CD’s blijven verkopen. Tijdens concerten spelen ze daarom altijd een mix van oud en nieuw. En met het toenemen van het totale repertoire waaruit gekozen kon worden werd het aantal liedjes van de top CD’s dat gespeeld werd tijdens een concert natuurlijk kleiner. Ik heb Billie in de negentiger jaren een keer of tien zien optreden. En sindsdien nog een keer of drie. Uit de teksten van de liedjes en de interviews bleek al dat Billie en de andere bandleden een aantal jeugtrauma’s meedragen. Daarbovenop komen alle relationele problemen die de band heeft gehad, drugsproblemen etc. En het feit dat Billie stiekem natuurlijk hoopt nog een CD als “Melancollie” te kunnen schrijven, maar dat het publiek hem door het vragen naar de oude nummers er alleen maar op wijst dat zijn nieuw materiaal niet aanslaat. Bij het concert van gisteren zie je dat de jaren en de dingen die hij heeft meegemaakt echt sporen hebben achter gelaten bij Billie. En dat de rest van de band er ook maar een beetje bij hangt. onder andere omdat ze met teveel muzikanten zijn, waardoor er weinig te doen is. En omdat ze er niet bij waren toen de nummers geschreven werden, waardoor ze als een soort sessiemuzikant op het podium staan, en het verschil in roem tussen Billie en de rest te groot is. Dit creëerde een ongemakkelijke sfeer. Effect: ik werd zelf ook melancholisch en oneindig triest. Ik ga naar de Pumkins en de Peppers om me weer even 18 te voelen, maar dat lukte gisteren niet echt. Volgens Billie is die tijd is echt voorbij. En ook volgens het publiek, dat voor het merendeel als een stelletje zandzakken met een smartphone het concert stonden op te nemen om het te kunnen share op social media.

Geverifieerde aankoop Beoordeeld op: 12 juni 2019 17:58

is naar The Smashing Pumpkins geweest op 11 juni 2019 in AFAS Live Amsterdam